Interview: Kris Switser, kris kras door Europa

Kris Switser alias BucketKris reist in haar eentje met de trein en elektrische aankoppelbike door Europa. Zo min mogelijk plannen en zoveel mogelijk genieten, dat is haar streven! 

Kris is  zo’n vier maanden onderweg als ik haar door de telefoon spreek. Het interview verscheen eerder dit jaar in Support Magazine. Haar verhaal is zo stoer dat ik het graag ook hier wil delen. Inmiddels is ze uiteraard een paar landen (en filmpjes!) verder. Ook ruilde ze haar handbike om voor een beter exemplaar. Je volgt Kris op haar reis door Europa op haar YouTube kanaal BucketKris.

Ha Kris! Waar ben je nu?

‘In een A&O Hostel in Graz, Oostenrijk. Niet het meest gezellige soort want groot en meestal niet direct in het centrum maar met de handbike ben ik mobiel dus dat maakt dat niet zoveel uit. Het is wel schoon en goedkoop (20 euro) én toegankelijk. Graz is precies wat ik nodig had na corona. Lekker overzichtelijk maar wel heel mooi!’

Český Krumlov heeft een prachtig Middeleeuws centrum, staat op de Werelderfgoedlijst en is na Praag de grootste toeristische stad van Tsjechië

Hoe is het idee ontstaan om door Europa te trekken? 

‘Van mijn 14de tot 21ste was ik ziek zonder de juiste zorg. Zonder diagnose kreeg ik ook geen rolstoel. School ging niet en ik was min of meer opgesloten in huis. Uiteindelijk werd de bindweefselziekte Ehlers-Danloss vastgesteld, naast hypermobiliteit is ook mijn autonome zenuwstelsel in de war. Dat regelt alles wat je niet zelf kunt aansturen, hartslag, lichaamstemperatuur, zicht, maag en veel meer. Een goede arts zorgde ervoor dat ik me beter ging voelen en ik kreeg een rolstoel. Eindelijk kon ik de deur weer uit, ik voelde me vrij en maakte een paar mooie reisjes. Toen mijn hond Toos, de allerleukste, plotseling doodging was het tijd voor mijn vervolgstap: minstens een jaar lang alleen Europa ontdekken! Ik dacht, ik kan nu heel hard naar school gaan of gaan werken. Maar dat is helemaal niet het belangrijkste.’

Waarom wilde je alleen gaan?

‘Soloreizen is een van de allerleukste dingen om te doen. Het is goed voor je ontwikkeling, vooral omdat je veel mensen ontmoet. Je kan alles doen waar je zin in hebt. Iedereen zou het eens moeten proberen.’ 

Hoe heb je je voorbereid op de reis? 

‘Eigenlijk wilde ik direct vertrekken, zonder voorbereiding, maar door corona gingen de grenzen dicht. Toen was er tijd, dus zocht ik uit hoe het openbaar vervoer in een aantal landen werkt. En hostels mailde ik over de toegankelijkheid. Dat lijstje is af en toe handig, al is de situatie soms ook alweer veranderd.’

 

In de rolstoeltoegankelijk slaapcoupé van de Santa Claus Express van Helsinki naar Rovaniemi, Fins Lapland.

Je bent vlak voor Kerst vertrokken, naar het koude noorden. Je kiest niet de makkelijkste weg…

‘Ik wilde de kerstsferen proeven en een sneeuwscootertour in Lapland stond hoog op mijn verlanglijst. Lokale mensen snappen niet wat je er komt doen in de koudste maanden maar het is juist in de winter zo beeldschoon. Scandinavië viel wel tegen wat betreft toegankelijkheid. Als rollende InterRailer is het regelen van assistentie om in de trein te komen bijna onmogelijk. Treinen zijn geprivatiseerd, met allemaal hun eigen telefoonnummers. Ik had er echt een dagtaak aan! Hostels zijn slecht toegankelijk of heel duur. Gelukkig was mijn oproep (vooraf) voor logeeradressen bij mensen thuis een enorm succes. Superleuk, zo leer je de cultuur snel kennen en konden ze me ook helpen met de Noorse en Zweedse telefonische keuzemenu’s om de trein te regelen.‘

Met gemak door een dik pak sneeuw met de Exoquad. Ook proberen? Dat kan in de Noorse natuur van Oslo of Ålesund. Vanaf 2023 is deze stoere bak ook internationaal verkrijgbaar, www.exoquad.no.

Ben je wel eens bang?

‘Ik ben niet angstig aangelegd maar ik ben wel voorzichtig. Slaap ik bijvoorbeeld op een slaapzaal dan kijk ik wel even wie er nog meer zijn. Maar hostels zijn heel veilige en fijne plekken. Ik let ook op mijn spullen. Alsnog raak ik genoeg kwijt, hahaha, maar dat heb ik liever dan dat ik er stress van heb.’

Kris ontmoet overal leuke mensen. Op de foto: Saga en Fianna, moeder en dochter van het gastgezin in Götenburg/Zweden.

Je bent een meester in filmen en editen. Heb je dat jezelf geleerd? 

‘Ja, ik leer door te doen. Ik film de hele dag en edit tussendoor. Het is allemaal te mooi om niet vast te leggen, een mooie herinnering voor later, als een dagboek. Ondertussen inspireert het ook andere mensen, blijkt uit alle reacties. Wellicht kan ik ook wat veranderen, het moet normaler worden dat mensen in een rolstoel reizen. Ik weiger bijvoorbeeld extra te betalen voor mijn rolstoel in de trein, of een aangepaste kamer in een hostel. Als ik het uitleg snapt iedereen dat, maar ik hoop dat dat straks niet meer nodig is.’

Wat heb je nodig om je reis te maken? 

‘Een lijf en rolstoel die een beetje meewerken. En slaapplaatsen, liefst bij mensen die in het centrum van een stad wonen. Ik heb geen aanpassingen nodig. Als ik mijn stoel maar ergens neer kan zetten. Ik slaap ook prima op een bank. Ik let ook goed op mijn gezondheid en eet gezond.’ 

Je hebt regelmatig materiaalpech …

‘Mijn rolstoel met Tri-ride (aankoppelbike) is het allermooiste ding wat ik ooit heb gehad. Het is mijn alles, mijn vrijheid. Maar de Tri-ride noem ik inmiddels ook mijn Hel-bike. Hij is compact en wendbaar, maar de service is echt bagger. Daardoor zat ik 2,5 week vast in Letland. Eerst zeiden ze de motor, toen de remmen. Achteraf was het dat allemaal niet. Het gaat nu beter maar opgelost is het nog steeds niet.’

 

Kris reist met een InterRail-pas (onbeperkt reizen in 33 landen). In- en uitstapassistentie blijkt niet overal makkelijk te regelen.

Wat staat er nog op je je ‘Bucketkris’?

‘Ik heb geen plan en geen einddatum, dat is het allerlekkerste. Ik heb maar één doel, gelukkig zijn. Tegelijk weet ik niet hoelang ik het volhou en zijn er wel dingen die ik zeker nog wil doen: paragliden en zwemmen in zee! En ik kijk uit naar de mooie fietstochtjes in Hongarije en Slovenië. En zolang mijn maag het doet, proef ik zoveel mogelijk lokale dingen.‘

Niet meer voor te stellen dat je jaren op je kamer zat. Hoe hield je dat vol?

‘Dat was zwaar en het voelt oneerlijk. Maar het was mijn leven. Ik had een webwinkeltje in dierenspeelgoed. Ik had katten en een hond. Ben ook blijven vechten. Als je de kansen niet hebt moet je zien dat je ze krijgt en als je ze wel hebt dan moet je ze pakken. Toen ik eenmaal de juiste behandeling kreeg, en mijn rolstoel, zag ik weer mogelijkheden. ‘

Is de reis zoals je het had verwacht? 

‘Ik had niet een echte verwachting. Je kan het niet voorspellen. Ik ben hartstikke gelukkig, dat is wat ik hoopte en dat is gelukt.

>> Volg Kris op Instagram en Youtube.

 Kris: “Doe dat wat je gelukkig maakt. Stel prioriteiten die helpen om gelukkig te zijn“

 

 

Dit artikel verscheen eerder in Support Magazine (nr 3 2022).

Tekst: Eelke Kelderman
Beelden: Kris Switser

Tenerife voordelen van massa

Mijn motto, ‘bij twijfel doen’ heeft me uiteindelijk over de streep getrokken om samen met Tjeerd in het vliegtuig te stappen, naar de Spaanse zon. Ik ben altijd een twijfelkont maar deze keer heb ik er zelfs een therapiesessie aan gewijd. Twee Eelke’s die samen bekvechten. Je kan er beter niet tussen gaan zitten. De één die vliegen in tijden van een pandemie eigenwijs en dom vindt en de ander die voluit wil leven en zich niet onnodig wil laten tegenhouden. Lang bleef in het ongewis wie zou ‘winnen’ maar wat ben ik blij dat ik de angst niet heb laten kiezen.

Massa

We genieten voluit! Twee weken warme zon, elkaar en een beetje luieren. Ondertussen verbazen we ons ook over de massa mensen die bijna doelloos heen en weer lijkt te lopen over de kilometers lange boulevard, langs zonnebedjes en restaurants. De zuidkust van Tenerife is het typische voorbeeld van massatoerisme waar ik me nog niet eerder zo direct in bevond. Het past me eigenlijk niet maar ik ervaar ook de voordelen. Toegankelijkheid in alle vormen blijkt makkelijker als er massa is die er om vraagt. Opritjes waar nodig, restaurantjes met één toilet maar dan wel gewoon een rolstoeltoegankelijke, scootmobielverhuur op elke straathoek, er zijn zelfs tweepersoons scoots te huur. En de klapper, een overdekt terras op het strand met strandrolstoelen en stoere strandwachten die je in en uit de zee begeleiden. Vanuit het vliegveld stap je ook gewoon in een toegankelijke bus naar je hotel of appartement.

Toegankelijke strand, Playa Vista bij Los Christianos

Het ultieme plekje 

We geven ons er dus maar aan over, of kiezen onze momentjes op rustige terrasjes net achter de boulevard. Na ruim een week zie ik natuurlijk ook wat er nog beter kan. Een betaalbare rolstoeltoegankelijke rondtour met gids over het eiland lijkt onvindbaar evenals een fijn appartementje waar ook de keuken onderrijdbaar is. De velen rollers die hier rondtoeren zijn allemaal benieuwd waar de andere roller verblijft. Niemand lijkt het ultieme plekje nog gevonden te hebben. Want ook Marysol, het bekendste ‘rollerhotel’ op Tenerife kent zo zijn min-puntjes. Prijzig, alleen halfpension te boeken en alleen bereikbaar via een steile weg. Het heerlijke buitenzwembad (32 º!) maakt wel veel goed.

Zakenpartner gezocht

Dus, ik zoek een zakenpartner/investeerder! Ik weet zeker dat een goed toegankelijk appartementencomplexje hier, op dit jaar rond heerlijke eiland en bovendien op prima vliegafstand, snel volgeboekt zal zijn. Zoek je een zinvolle investering of weet je iemand met geld, mail me gerust.

Maar nu heb ik nog even echt vakantie. Dus in deze blog een keer geen uitgebreide informatie over alle ins en outs van het eiland. Misschien komt het later nog. Wel een paar zonnige plaatjes om jullie winterse gedachten op te vrolijken.

Toch nog even over ons huisje

Wij verblijven in huisje Casita van Anykasur. Niet luxe en zeker niet perfect maar wel goed betaalbaar en met veel privacy. Het terras bij het huisje is op z’n Spaans rondom afgesloten door een dikke, witte muur. Wij zitten hier heerlijk uit de wind, ’s ochtends is er direct een lekker zonnetje. Voordeel van een huisje vind ik ook dat je je eigen potje kan koken en niet opgejaagd wordt omdat je op tijd bij het ontbijt moet verschijnen.

Anykasur verhuurt op dit plekje, op 2o meter afstand van het goed toegankelijke strand Playa las Vistas, vijf verschillende rolstoeltoegankelijke huisjes. Let op, er zijn grote verschillen tussen de huisjes. Ons 2-persoonshuisje heeft bijvoorbeeld een redelijk ruime, vierkante badkamer maar geen beugels bij het toilet. De toegang van het huisje is veel te stijl voor een handbewogen rolstoel. De keukens zijn in geen enkel huisje aangepast. Informeer je dus goed als je hier naartoe wilt.

 

Na een boulevardwandeling van 8 kilometer genieten we van een wat authentieker dorp Caleta en komen we dit bloemenbootje tegen.